Uczeń Riegla zwracał uwagę przede wszystkim na formę dzieła, walory estetyczne sztuki ludowej. Za najważniejsze kryterium uznawał cechy stylistyczne, one decydowały o tym, czy przedmiot jest "ludowy".
Przed wojną Grabowski należał do nielicznej grupy historyków sztuki, interesujących się sztuką ludową (Ksawery Piwocki, Juliusz Starzyński, Kazimierz Dobrowolski). Swoją wrażliwość estetyczną ukształtował w kontakcie z artystami, dla których sztuka ta stanowiła podglebie ich twórczości (Władysław Skoczylas, Wojciech Jastrzębowski, Edmund Bartłomiejczyk, Eleonora Plutyńska, Wanda Telakowska i inni).
Pismo miało być łącznikiem między sekcjami, publikować materiały z badań własnych oraz pozyskane od miłośników i zbieraczy. Redakcja chciała, by nie tylko informowało w zakresie spraw interesujących badaczy sztuki ludowej, lecz także wychodziło poza środowisko, przenikając w bieżące życie artystyczne.
Pierwszy numer, w formacie A4, liczył 64 strony. Nakład 2000 egz. Okładkę i układ graficzny opracował Czesław Wielhorski. W numerze znalazły się artykuły teoretyczne, w tym dwa o podstawowym znaczeniu dla linii metodologicznej pisma: Ksawerego Piwockiego, Pojęcie sztuki ludowej i Józefa Grabowskiego, Zagadnienie stylu ludowego.
Potrójny zeszyt 1948/6-8, 96 stronicowy, poświęcony był omówieniu krakowskiej wystawy rzeźby, malarstwa i grafiki ludowej, która po raz pierwszy pokazała ogromny zespół znakomitych dzieł, tłumaczących fascynację formistów sztuką ludową. Było to w istocie wprowadzenie tej sztuki do narodowego panteonu. Zeszyt wydany w nakładzie 4850 egzemplarzy wywołał ogromne zainteresowanie. Tekst Grabowskiego, wypowiedzi o sztuce artystów, znakomite ilustracje sprawiły, że środowisko artystyczne (i nie tylko) zostało tym faktem poruszone.
Pisma "Polska Sztuka Ludowa" nie zlikwidowano, na jego czele stanął etnograf, Roman Reinfuss. Postawiono warunek: sztuka ludowa – tak, świątki, religianctwo – nie. Ukazał się jeszcze przygotowany uprzednio przez Grabowskiego zeszyt 9-10/1948 kończący rozważania redaktora na temat stylu ludowego, wsparte pierwszym odcinkiem tekstu Witolda Dynowskiego Historycyzm w sztuce ludowej.
Numer 11-12 sygnuje jako redaktor naczelny Reinfuss. Dynowski kontynuuje swoje rozważania, sam redaktor publikuje artykuł Architektura szopki krakowskiej. Jednak zajęty intensywnie prowadzonymi badaniami w terenie nie ma czasu na pismo, zwłaszcza że redakcja mieści się w Warszawie. Formuła, iż redaguje "zespół kierowników sekcji Instytutu" ma raczej znaczenie tytularne.
Dla dyrekcji Instytutu włączenie Sekcji Plastyki Ludowej było w pełni uzasadnione, ale oczekiwania szły dalej, niż tylko prowadzenie terenowej dokumentacji. Starzyński postulował zajęcie się problemem inspiracji sztuką ludową, Aleksander Jackowski, mianowany kierownikiem Zakładu Sztuki Ludowej i Folkloru, chciał pogłębienia badań, poszerzenia ich przez realizację kwestionariuszy, pozwalających na poznanie historycznych i społecznych uwarunkowań. Ważną rolę odegrała konferencja w Jadwisinie poświęcona aktualnym zagadnieniom naukowo-badawczym i twórczym polskiej plastyki ludowej. Materiały z tej konferencji opublikowano w numerze 3 oraz 4-5 z 1951. Rozszerzały dotychczasowy zakres tematyczny. Zwłaszcza istotny był artykuł Ksawerego Piwockiego Sztuka ludowa i narodowa ilustrowany znakomitymi przykładami architektury i kapliczek. W zaplanowaniu tych numerów znaczny udział mieli Ksawery Piwocki, Bohdan Urbanowicz, Mieczysław Porębski i Aleksander Wojciechowski – tworzący kolegium redakcyjne pisma.
Poczynając od numeru 3/1952 funkcje redaktora naczelnego przejmuje Aleksander Jackowski. Zaprasza do współpracy znakomitego etnografa Mieczysława Gładysza.
Nr 4-5/1953, monograficzny, poświęcony został sztuce ludowej Odrodzenia. M.in. Tadeusz Seweryn publikuje duży tekst Ludowa grafika staropolska, Julian Krzyżanowski Ludowość w poezji Kochanowskiego, Franciszek Kotula Rzeszowska majolika ludowa, Witold Krassowski Chałupa polska na przełomie XVI i XVII wieku. Pięknie wydany zeszyt liczy 124 strony, ok. 180 ilustracji. Nakład 2 600 egz.
Rocznik zamyka nr 6 z artykułami Ksawerego Piwockiego Próba definicji kilku pojęć, Hanny Pieńkowskiej Dekoracja malarska kościoła w Orawce, Romana Reinfussa Polskie ludowe kowalstwo artystyczne oraz Elementy renesansowe w polskim malarstwie ludowym. W późniejszych rocznikach program pisma zostaje poszerzony.
Kiedy Jackowski obejmuje redakcję, pierwsze zeszyty czyta i poprawia stylistycznie, z przyjaźni dla pisma, Artur Sandauer. Później deleguje w tym celu swoją studentkę. Przyjacielem pisma jest też Julian Przyboś, doskonały znawca polskiej pieśni ludowej.
W następnych latach pismo przyjmuje już formę kwartalnika. Stopniowo poszerza się pole obserwacji na sztukę i kulturę artystyczną środowisk peryferyjnych. Coraz silniej akcentowana jest problematyka antropologii kultury, ujmowanie zjawisk kultury ludowej w kontekście szerokim, polskim, ale i innych kultur. W artykułach Antropologia kultury w Polsce, dziedzictwo, pojęcia, inspiracje ukazujących się od początku lat osiemdziesiątych, prezentowane są dokonania strukturalizmu, semiotyki, fenomenologii, szkoły La Nouvelle Histoire, oraz sylwetki m.in. Barthes’a, Maussa, Dumézila, Eliadego, Leacha, Lévi-Straussa, Mieletyńskiego i innych. Wyrazem przemian w tematyce pisma jest dodany tytuł "Konteksty" (od 1990) wraz z podtytułem "Antropologia kultury – etnografia – sztuka". Coraz częściej pojawia się problematyka z pogranicza antropologii kultury, literaturoznawstwa, historii, historii i filozofii sztuki. Akcentowane są zagadnienia dotyczące antropologii współczesności i antropologii wizualnej.
Pismo współpracuje z najważniejszymi ośrodkami uniwersyteckimi antropologii kultury w Polsce i za granicą, oraz m.in. z następującymi pismami i wydawnictwami: "Common Knowledge", "Cultural Anthropology", "Folk. Journal of the Danish Ethnographical Society", "The International Review of Psycho-Analysis", "Visual Anthropology Review"; Harvard University Press, Rowohlt Taschenbuch Verlag GmbH, Stanford University Press, Yale University Press.