Budowle służące kuracjom, zabawom i wygodzie gości. Architektura drewniana uzdrowisk polskich w XIX i na początku XX wieku

Uzdrowiska, niemal od początków swego istnienia, spełniały dwie podstawowe funkcje: leczniczą oraz kulturalno-rozrywkową i towarzyską. Musiały zatem dysponować obiektami umożliwiającymi realizację tych zadań, a więc łazienkami, zakładami przyrodoleczniczymi, pijalniami wód, galeriami spacerowymi, pijalniami przetworów mlecznych oraz domami zdrojowymi, w których mieściły się biblioteki, czytelnie i sale balowe, a także teatrami i estradami koncertowymi. Niezbędne było też całe zaplecze mieszkaniowo-usługowe, czyli zajazdy, hotele, domy z pokojami do wynajęcia, restauracje, sklepy, pawilony i kioski handlowe. Najmniej liczną grupę, niezwiązaną z wymienionymi funkcjami, stanowiły kaplice i kościoły, które pozwalały na zaspokojenie potrzeb duchowych kuracjuszy. Wszystkim tym obiektom poświęcona jest książka Grażyny Ruszczyk, Budowle służące kuracjom, zabawom i wygodzie gości. Architektura drewniana uzdrowisk polskich w XIX i na początku XX wieku. 

Autorka opisała 14 uzdrowisk uważanych w ówczesnej literaturze za polskie: Busko, Ciechocinek, Iwonicz, Krynicę, Nałęczów, Otwock, Solec, Szczawnicę, Zakopane, a także Janów, Kosów i Truskawiec znajdujące się obecnie na Ukrainie oraz Połągę i Druskienniki z terenu dzisiejszej Litwy. Zabytki zachowane, niezachowane oraz projekty zostały omówione w 498 hasłach, samych obiektów jest jednak więcej, ponieważ nierzadko w jednej notce znalazły się realizacje wcześniejsze i powstałe na ich miejscu późniejsze budynki bądź całe kompleksy zabudowań. Książka jest bogato ilustrowana (572 il.) projektami, rycinami, rysunkami, pocztówkami, archiwalnymi i współczesnymi fotografiami zabytków oraz planami uzdrowisk