Była pierwszym doktorem filozofii ze specjalnością muzykologii wypromowanym na polskiej uczelni (1917 r.) – uniwersytecie we Lwowie. Była też trzecim – po Chybińskim i Jachimeckim – muzykologiem ze stopniem doktora habilitowanego, przy czym jej habilitacja była pierwszą przeprowadzoną bez wsparcia recenzentów zagranicznych, i jedną z nielicznych wówczas uzyskanych w Polsce przez kobietę. W tym roku minęła osiemdziesiąta rocznica śmierci Bronisławy Wójcik-Keuprulian, lwowskiej muzykolożki, zmarłej w kwietniu 1938 r.
Badaczka, jeszcze jako Bronisława Wójcikówna, została pierwszą i wieloletnią asystentką na nowoutworzonej lwowskiej muzykologii. Urodzona w 1890 r., była łącznikiem między pokoleniem ojców-założycieli katedr na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Jana Kazimierza a pierwszym pokoleniem ich wychowanków.
W swoich badaniach skupiała się przede wszystkim na zagadnieniach z zakresu chopinologii i etnomuzykologii, a na tym polu zwłaszcza muzyki Bliskiego Wschodu, szczególnie ormiańskiej. Odkąd poślubiła Ormianina, Garabeda Keupruliana, zaangażowała się zresztą mocno w działalność na rzecz tej mniejszości na terenie Lwowa. Jednocześnie przez wiele lat pracowała w lwowskich wydawnictwa o profilu naukowym i szkolnym, wspierając swoim doświadczeniem redaktorskim Adolfa Chybińskiego w latach, kiedy prowadził on "Kwartalnik Muzyczny".
Była kobietą niezwykle nowoczesną, niezależną i wyemancypowaną – te cechy bez wątpienia miały wpływ na znaczne oziębienie stosunków między młodą muzykolożką a jej mentorem, Adolfem Chybińskim, na decyzje, jakie w swym życiu naukowym i prywatnym podejmowała, a także na to, jak była postrzegana przez środowisko.
Szczęśliwie zachowana do dziś w dwóch archiwach – we Fryburgu i w Marly – korespondencja Bronisławy Wójcik-Keuprulian do Henryka Opieńskiego i Ludwika Bronarskiego, polskich muzykologów w latach 20-tych i 30-tych XX w. stale mieszkających w Szwajcarii, okazała się bezcennym źródłem wiedzy o muzykologii polskiej okresu międzywojennego, oddaje atmosferę intelektualną tych lat i prezentuje różnorodne konteksty tworzenia się ośrodków badań muzykologicznych na trzech polskich uniwersytetach (we Lwowie, Krakowie i Poznaniu), a także w powołanym w 1934 r. Instytucie Fryderyka Chopina w Warszawie. Adresatem edycji może być więc nie tylko badacz historii dyscypliny, lecz także historyk nauki i humanista w ogólności, wiele bowiem prezentowanych w listach kwestii to kulturowe uniwersalia polskie tego miejsca i czasu.